Είχαν να το λένε όλες οι ομάδες που ερχόντουσαν στην περιοχή, όταν η Α.Ε. Ιστιαίας ήταν στη Γ’ Εθνική, πως έχουμε το καλύτερο ίσως γήπεδο στην κατηγορία. Μετά από δύο χρόνια η εικόνα είναι τελείως διαφορετική. Εννοούμε η εικόνα του χλοοτάπητα που φαίνεται ότι έχει πάρει την ….κάτω βόλτα. Αδιάψευστος μάρτυρας ο φωτογραφικός φακός.

Πληροφορούμαστε ότι η απαιτούμενη συντήρηση γίνεται κανονικά και ότι το πρόβλημα έγκειται στις πολλές ώρες χρήσης του γηπέδου. Εδώ όμως οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε πως εμείς είμαστε με τις ομάδες. Είμαστε μ’ αυτούς τους ρομαντικούς, τους ωραίους τρελούς που σε δύσκολες εποχές διαθέτουν και χρήμα και πολύ προσωπικό χρόνο. Αυτοί πραγματικά προάγουν τον αθλητισμό και δίνουν αξία στον τόπο.

Μια ομάδα θα πρέπει να ξέρουν όσοι λένε πως είναι επαΐοντες του αθλητισμού, δεν είναι ένα τσούρμο 10-15 τρελαμένων που μαζεύονται κάθε Κυριακή να παίζουν μπάλα. Η ομάδα πρέπει να προπονηθεί και αυτή και οι υποδομές της. Αυτά τα νέα παιδιά, που αντί να χάνουν τα χρόνο τους στη καφετέρια μπροστά απ’ την οθόνη του κινητού τους, ασχολούνται με κάτι απόλυτα υγιές. Σίγουρα δεν θα γίνουν όλοι Μέσι ή Ρονάλντο, αλλά μέσα απ’ την ενασχόλησή τους με τον αθλητισμό θα αποκτήσουν έναν ποιοτικότερο τρόπο ζωής και έναν υγιή και πειθαρχημένο τρόπο σκέψης.

Είναι λοιπόν απαραίτητη ανάγκη να υπάρξει ένα βοηθητικό γήπεδο. Ένας χώρος που θα γίνεται η βασικότερη αθλητική διαδικασία, η προπόνηση. Αυτό ας το λάβουν αυτό σοβαρά υπόψη τους όσοι διατείνονται ότι ενδιαφέρονται για τον αθλητισμό. Γιατί αυτό είναι ένα πραγματικό έργο ουσίας, δεδομένης και της πληθώρας νέων παιδιών που έχει περιοχή της Ιστιαίας και που ασχολούνται με το άθλημα. Το όφελος από μια τέτοια κίνηση είναι διπλό. Και οι αγωνιστικοί χώροι δεν επιβαρύνονται και το σπουδαιότερο αναπτύσσεται πραγματικά ο αθλητισμός.

Ωραίες είναι οι διάφορες φιέστες και τα διαφορά events που κάνουν ντόρο και αποσπούν πολλά φωτογραφικά κλικ, αλλά θα είμαστε πραγματικά κερδισμένοι αν στο μέλλον σε τέτοια events συμμετέχουν, όσο περισσότερα γίνεται δικά μας παιδιά.

Σίγουρα κάποιοι διαβάζοντας το παρών άρθρο θα πουν πως είμαστε κακοπροαίρετοι, γιατί είδαμε τον προβληματικό αγωνιστικό χώρο, αλλά δεν είδαμε την καινούργια εξέδρα να αποδώσουμε τα εύσημα. Φυσικά και την είδαμε, αλλά θεωρούμε μέγα λάθος ένας πολίτης να χειροκροτεί και να πανηγυρίζει για κάτι που ουσιαστικά γίνεται με δικά του χρήματα. Μια τέτοια νοοτροπία, του χειροκροτώ για τα αυτονόητα, παραπέμπει σε ιθαγενείς που δεν έχουν αντικρύσει ακόμη το φως του πολιτισμού.

Τέλος στο επιχείρημα πως εδώ και τριάντα χρόνια δεν είχε γίνει τίποτα η απάντηση είναι απλή. Γι’ αυτό αυτοί που διοικούσαν εδώ και τριάντα χρόνια βρίσκονται στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Εξ’ άλλου, κι’ αυτό ισχύει για όλους, όπως είπε ο αρχαίος τραγικός Αγάθων ένα από τα τρία πράγματα που πρέπει να θυμάται ένας άρχοντας είναι ότι … «ουκ αεί άρχει» δηλαδή δεν διοικεί για πάντα.