Νίκος Κατσής : Αυτό για μενα είναι ….Αμαρυνθιακός ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ, ΑΓΑΠΗ, ΠΑΘΟΣ

Πριν πολλά χρόνια 17 εάν θυμάμαι καλά μαζευτήκαμε μερικοί ΦΙΛΟΙ…..ΥΠΗΡΕΤΕΣ αυτού του συλλόγου Α.Ο.Αμαρυνθιακος και χώρις μυαλό στο κεφάλι μας αναλαβαμε την διοίκηση της ομάδας , τότε που είχε μείνει μόνος του ο συγχωρεμένος ΜΕΤΑΞΑΣ ΚΩΣΤΑΣ & ΤΣΑΛΑΒΟΥΤΑΣ ΝΙΚΟΣ (φοτζι) για να μην πάει η ομάδα Πρωτοδικείο .

.. τότε χωρίς λεφτά και με μοναδικό όπλο την αγάπη μας για την ομάδα αποφασίσαμε να διοικήσουμε αυτό το σύλλογο …..

άνθρωποι που το μόνο που μας ένωνε ήταν η αγάπη μεταξύ μας και η αγάπη μας για την ομάδα … Μεταξας Κωστας , Τσαλαβούτας Νικος ,ΤΣΟΤΣΟΣ ΚΩΣΤΑΣ ( αιμοδότης ) ,ΣΥΡΜΑΚΕΖΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ ( αιμοδότης) , Μακρης στεφανος , Λυμπέρης Χαράλαμπος , Μανης Νικος , Παναγιώτης Αλεξανδράτος , Χρηστος θαρουνιατης , Μαμασουλας Χρηστος και ίσως κάποιοι άλλοι που ξεχνώ και να με συγχωρέσουν γι αυτό … τότε ο Ποδαρας Σωκρατης και ο Τσιμπουκης Δημήτρης Ποδοσφαιριστές ακόμα αρχηγοί της ομάδας και αργότερα μαζί μας στην διοίκηση , ξεκινήσαμε λοιπόν να τρέξουμε αυτήν την ομάδα …

Χωρίς χρήματα με ένα διήμερο πανηγύρι στην πλατεία του χωριού και με χορηγίες φίλων συγχωριανών να στηρίξουμε αυτήν την ομάδα .. τότε που δεν είχαμε προέδρους και αντιπροέδρους είχαμε μόνο ΑΜΑΡΥΝΘΙΑΚΟΥΣ ΥΠΗΡΕΤΕΣ .. τοτε που δεν μπορούσε όλη η διοίκηση να πάει στην Σκυρο ταξίδι και πήγαινε ένας από την διοίκηση για να κάνουμε οικονομία , που φρόντιζε τα παιδιά ένα ένα να φάνε και μετά έτρωγε αυτός ( Παναγιώτης Αλεξανδράτος – Τσοτσος Κωστας )

φτιάχναμε γραμμές , κόβαμε χορτάρια , βάφαμε δοκάρια , καθαρίζαμε και σφουγγαρίζαμε αποδυτήρια , παρακαλάγαμε τους φίλους να μας βοηθήσουν να φτιάξουμε στολές και φόρμες , ψάχναμε χορηγίες να αγοράσουμε μπουφάν κλπ και πάντα όλα γινόντουσαν σιγά σιγά και με αγάπη από όλους … τοτε που για να παίξουμε ένα ντέρμπι με την Γυμνού καθαρίζαμε το χωράφι – γήπεδο με την τσάπα .. τότε λοιπόν που προπονητής ήταν ο Μανώλης Κόρος στην ομάδα χωρίς να πληρώνεται ούτε ένα ευρώ , τότε που παίχτες είχαμε τα δικά μας παιδιά που τους φωνάζαμε , τους βρίζαμε γιατί δεν κέρδιζαν αλλά ταυτόχρονα τους παρακαλαγαμε και να παίξουν μπάλα και να μας βοηθήσουν να έρθουν στην ομάδα μας , τότε που τρώγαμε 5 άρες και μας έβριζε το χωριό για τα λάθη μας αλλά δεν το βάζαμε κάτω είχαμε ελπίδα κάθε Κυριακή … και κάθε χρόνο ξανά από την αρχή και πάλι οι ίδιες και οι ιδιες προσπάθειες , να τρέχει ο Σωκρατης με τον Τσιμπουκη να πείσει τον κορο , τον Καραβά και όλα τα αλλά παιδιά να κατέβουν για μπάλα και παρόλο δεν πετυχαίναμε τους στόχους μας ,περνούσαμε τέλεια …. μέχρι που ήρθε ο καιρός και με την βοήθεια ενός δικού μας παιδιού τον Μπαμπη Γεωργιου των χορηγών του χωριού μας , την βοήθεια των ποδοσφαιριστών να πάρουμε το πρωτάθλημα μετά από πολλά χρόνια από το Β’ τοπικό στην μεγάλη κατηγορία , στην Α’ κατηγορία … όλα αυτά τα χρόνια εμείς οι φίλοι αυτοί αγαπημένοι και μονιασμένοι με το υστέρημα μας , με δανεικά , με φίλους συγχωριανούς χορηγούς φτάσαμε να κλαίμε να γελάμε να πανηγυρίζουμε πλούσιοι από συναισθήματα ποδοσφαιρικά τον Αμαρυνθιακο …

τότε που άνθρωποι όπως ο Σμπιλιρης Γιωργος ( σπαγετος ) μας κανόνιζε τα δρομολόγια της ομάδας δωρεάν χωρίς να είναι στην διοίκηση της ομάδας , .. τότε που ο Μεταξας, ο Σμιλακος και Σκαρλας μας έδιναν χρήματα όποτε τους χτυπούσα με την πόρτα στις ανάγκες μας για να συμπληρώσουμε να πάρουμε έναν παίχτη να πληρώσουμε μια διαιτησία να πάμε ένα ταξίδι μακρινό στην νότια η  βόρεια Εύβοια … τότε που ο Αποστόλου Νικος έβαζε πλάτη στην πληρωμή των δρομολογίων της ομάδας , όλα αυτά τα χρόνια τα οποία ήταν αρκετά και πολλά , εμείς αυτοί οι δέκα δεκαπέντε φίλοι τρέχαμε όλο αυτό που λέγεται ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ – ΑΓΑΠΗ -ΠΑΘΟΣ για τον Αμαρυνθιακο … ήρθε λοιπόν η Α’ κατηγορία που και πάλι με τον φίλο Κρόκο Γιώργο και με αγώνες μέρα νύχτα καταφέραμε να κρατήσουμε την ομάδα στην κατηγορία (που ήταν το δυσκολότερο πράγμα την πρώτη χρόνια να μείνεις στην κατηγορία ) … μέλημα μας ήταν τα παιδιά , τα Ρουχα που θα βάλουν , οι μπάλες που θα παίξουν ,με ποιο τρόπο δεν θα χάσουμε , να βγάλουμε ένα ημερολόγιο, να μαζέψουμε πέντε δραχμές να κάνουμε μια μεταγραφή για να σταθούμε στην κατηγορία , όλα αυτά τα χρόνια λοιπόν για εμένα ήταν Αμαρυνθιακος , όλα αυτά τα χρόνια ζούσαμε με συναισθήματα , φίλοι αγαπημένοι και δεμένοι με αγάπη γι αυτό που κάναμε ( χωρίς δεσμεύσεις και υποχρεώσεις πολιτικες ) …. ΑΜΑΡΥΝΘΙΑΚΟΣ ΛΟΙΠΟΝ ΗΤΑΝ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΑΛΛΟ ΤΟΣΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΟ ΣΥΛΑΜΒΑΝΕΙ Ο ΝΟΥΣ ΤΟΥ ΚΑΘΕΝΟΣ … μια Ακαδημια που δημιούργησε τότε ο Κατσης Χρηστος – Μεταξας Κώστας – Μπαμπης Γεωργίου – Σειτοπουλος Κώστας … γέμισαν το γήπεδο παιδάκια , χαρά , χαμογελα αγάπη για την ομάδα , … έτσι λοιπόν πορευόμασταν όλα αυτά τα χρόνια , δέκα δεκαπέντε φίλοι που παλεύαμε το ακατόρθωτο .. πρώτα να φτιάξουμε ομάδα ..έγινε.

Μετά να διατηρήσουμε την Ακαδημια που μας άφησαν .. ( δεν τα καταφέραμε και πολύ καλά ,αλλά το παλέψαμε και υπάρχει ζωντανή , με την βοήθεια και εκεί κάποιων γονιών Καραδήμος Γιάννης , Αννα Γεωργίου , χρυσανθη )

μεγάλες άπειρες στιγμές χαράς , λύπης , ευτυχίας , στεναχωριας με χιλιάδες εναλλαγές συναισθημάτων .. αυτό λάτρεψα και υπηρέτησα τόσα χρόνια , την ομάδα του χωριού μας που δεν ήταν κανενός ήταν ΟΛΩΝ ….. ΑΜΑΡΥΝΘΙΑΚΟΣ ΗΤΑΝ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΑΣ !!!

Τώρα ο ΑΜΑΡΥΝΘΙΑΚΟΣ ΑΛΛΑΞΕ επίπεδο σε όλους τους τομείς με την βοήθεια του κυριου Σουλακου Χρήστου εύχομαι να επιτευχθούν οι στόχοι του και να παίζει στην Γ’ εθνική και ακόμα ψηλότερα και να μπορέσει να αγωνίζεται επαγγελματικά για πολλά χρόνια ακόμα , να μην πάει χαμενη αυτή η προσπάθεια των τριών τελευταίων ετών !!!

Συγχαρητήρια στους μεγάλους πρωταγωνιστές ( ποδοσαφαιριστες – Βαλκανο Δημήτρη ) που έδωσαν τα πάντα γι αυτήν την ομάδα να πάρει το πρωτάθλημα και να ευχηθω στον Καρβέλη Γιάννη καλή επιτυχία στα μπαράζ ανόδου !!!