΄΄Το ψοφίμι΄΄: Το κτήνος της πιο σκληρής κερκίδας στον κόσμο που τρομάζει μέχρι και την Καμόρα

Επειδή υπάρχουν και κάποιες, κακέκτυπες, ″απομιμήσεις″ και εδώ στην χώρα μας, με τους ″στρατούς″ των ″προέδρων″ και τους ψευτο-νταήδες χαρτζιλικάριους-″αρχηγούς″!

*πηγή: ″MENSHOUSE″.gr (του Δημήτρη Πετρίδη)

“Acarogna”, το υποκοριστικό του. Ελληνιστί «Το ψοφίμι, το πτώμα». Αν δοκιμάσει κανείς να το προφέρει κοιτάζοντας, παράλληλα, κάποια φωτογραφία του, θα αισθανθεί σαν να περιφέρει την γλώσσα του σ’ ένα πολυκαιρισμένο- και ως εκ τούτου σκουριασμένο- κομμάτι σίδερου.

Μια στυφή γεύση, η γεύση του θανάτου, αρχίζει να εξαπλώνεται σε κάθε κύτταρο του κορμιού και έπειτα ο αναπόφευκτος φόβος βρίσκει την πόρτα που οδηγεί στην καρδιά του κάθε αγνού ποδοσφαιρόφιλου και φωλιάζει για πάντα εκεί- ένα ανήσυχο ιοβόλο φίδι που περιμένει να χύσει το δηλητήριό του στην πρώτη ευκαιρία.

Τα μυριάδες τατουάζ του μοιάζουν να κραυγάζουν άηχες απειλές, η στάση του σώματός του προειδοποιεί τον οποιοδήποτε να μην πλησιάσει περισσότερο, το ημίτρελο βλέμμα του ρίχνει αυτομάτως, θαρρείς, τη θερμοκρασία κατά πολλούς βαθμούς.

Πρόκειται για τον Τζενάρο Ντε Τομάζο (φωτό) και είναι ο αρχηγός των σκληροπυρηνικών οπαδών της Νάπολι, των ”παρτενοπέϊ”.

Τον λένε «Ψοφίμι» κι αυτή είναι η ολοζώντανη, αποκρουστική ιστορία του…

Οικογενειακή υπόθεση

Θα ήταν δύσκολο να είναι παιδί της Μητέρας Τερέζας ή του Μόργκαν Φρίμαν (ο οποίος έχει φωνή που παραπέμπει σε άγγελο) και να εξελιχθεί στον άντρα που έγινε στις μέρες μας. Όχι απίθανο, αλλά δύσκολο.

Από την άλλη, αν ο στενός οικογενειακός σου κύκλος και η Καμόρα (η εγκληματική οργάνωση, η Μαφία, της Νάπολη) διατηρούν μια αγαστή συνεργασία τα τελευταία πολλά χρόνια, εξηγείται ελαφρώς πιο εύκολα το γεγονός πως επέλεξε την σκοτεινή ατραπό του χουλιγκανισμού.

Βλέπετε, οι συγγενείς του Τζενάρο αποτελούν ανθρώπινη έννοια ταυτόσημη με τις δύο μεγαλύτερες φατρίες της Καμόρα: τους Μίσo του Ριόνε Σάνιτα και τους Τζουλιάνο που «κατοικοεδρεύουν» στην περιοχή Φορτσέλα.

Ο θείος του, ο Τζουζέπε Ντε Τομάζο, έχει το αρκετά εύγλωττο προσωνύμιο «δολοφόνος»– και, σίγουρα, δεν το απέκτησε επειδή σκότωνε μανιωδώς κουνούπια τις καλοκαιρινές νύχτες με αυξημένη υγρασία.

Ο πατέρας του, ο Τσίρο, καταδικάστηκε σε 24 χρόνια φυλάκιση καθώς- σύμφωνα με την απόφαση του δικαστηρίου- ήταν ο σταθερός προμηθευτής ναρκωτικών της Καμόρα και, πιο συγκεκριμένα, της οικογένειας των Τζουλιάνο.

Σχεδόν μοιραία, λοιπόν, ο ίδιος αναγκάστηκε να βαδίσει στα «δυσοίωνα» χνάρια των προγόνων του.

Και το έκανε με πρωτοφανή ευκολία.

Το «πτώμα» γεννιέται

Ο Ντε Τομάζο διαθέτει ένα μπαρ που τα σπάει (όχι κατ’ ευφημισμόν, σε κυριολεκτικό επίπεδο) στο κέντρο της Φορτσέλα και από μικρή ηλικία άρχισε ν’ αναρριχάται στην ιεραρχία των «Μαστίφ»- των σκληροπυρηνικών, θερμόαιμων και επικίνδυνων Ultras της Νάπολι, δηλαδή- μέχρις ότου έφτασε στην κορυφή και έγινε αρχηγός του.

Στην εφηβεία του το ποινικό του μητρώο έχει δει το πάλλευκο χρώμα του να λερώνεται βίαια από μανιώδεις αναφορές καμωμένες από κόκκινο μελάνι: ληστείες και διακίνηση ναρκωτικών ουσιών είναι οι δύο συνηθέστερες κατηγορίες, όμως ουδεμία συνδέεται (ή, ακριβέστερα, έχει καταφέρει να συνδεθεί) με τη Μαφία.

Πέραν των «αναμενόμενων», όμως, κατηγοριών, ο Τζενάρο φροντίζει να διευρύνει τους χουλιγκανικούς ορίζοντές του: το 2001 έρχεται η πρώτη απαγόρευση εισόδου σε αθλητικές δραστηριότητες, ενώ μια δεκαετία αργότερα- όντας αρχηγός των Μαστίφ και σεσημασμένος, πλέον, ταραχοποιός- ακολουθεί η δεύτερη, η οποία όμως θ’ αποσυρθεί κάτω από ομιχλώδεις συνθήκες.

Η τρίτη, όμως, έμελλε να είναι η φαρμακερή.

Ή μήπως όχι;

Ο πάτος του επικίνδυνου βαρελιού

Μπαμ! κι έπειτα σιωπή. Οι οπαδοί της Νάπολι- που προσπάθησαν να σπάσουν τον αστυνομικό κλοιό για να πλησιάσουν στο Ολίμπικο- πέφτουν σε ενέδρα στην περιοχή  Τορ ντι Κουίντο. Τα καλόπαιδα έχουν ξεκινήσει για τον τελικό του κυπέλλου Ιταλίας κόντρα στη Φιορεντίνα και οι κάφροι της Ρόμα (στην έδρα της οποίας θα γίνει το παιχνίδι) τους επιτίθενται, με αποτέλεσμα ένας εκ των φίλων των «παρτενοπέι» να χάσει τη ζωή του και τρεις να τραυματιστούν.

Εντός του Ολίμπικο οι οπαδικοί στρατοί (διότι περί τέτοιων πρόκειται…) μοιάζουν έτοιμοι να εκραγούν και η κάμερα πιάνει τον πρωθυπουργό Ματέο Ρέντσι να κοιτάζει αποσβολωμένος προς το μέρος τους. Το παιχνίδι ξεκινάει με 45 ολόκληρα λεπτά καθυστέρηση, υπό το κοινότοπο λεκτικό πέπλο του προέδρου της χώρας Τζόρτζιο Ναπολιάνο περί αμείλικτου αγώνα για κάθαρση στο ποδόσφαιρο.

Ο λόγος της καθυστέρησης έχει να κάνει με τις προτροπές ενός αφιονισμένου τύπου στις γαλάζιες εξέδρες προς τους υπόλοιπους συνοπαδούς του για συνεχή ρίψη φωτοβολίδων. Ανάμεσα στους καπνούς, ο Μάρεκ Χάμσικ (ο αρχηγός της ομάδας της Νάπολι) πηγαίνει στα κάγκελα και συνομιλεί μαζί του.

Μ’ έναν απόκοσμο σχεδόν τρόπο, το «ψοφίμι» έχει καταφέρει να στρέψει και πάλι τα φώτα της δημοσιότητας πάνω του- έστω κι αν δεν είχε καμία ανάμειξη με το θάνατο έξω από το γήπεδο: ο «Τζένι ο Τρομερός» φοράει ένα μπλουζάκι που γράφει «Ελευθερία στον Σπετσιάλε», ζητώντας την απελευθέρωση του Αντονίνο Σπετσιάλε, ο οποίος έχει καταδικαστεί σε φυλάκιση 8 ετών για δολοφονία αστυνομικού στο περιθώριο ενός παλιότερου ποδοσφαιρικού αγώνα.

Μετά τις «διαπραγματεύσεις» με τον Χάμσικ ο Ντε Τομάζο αρχίσει με νεύματα να ηρεμεί τους υπόλοιπους στην εξέδρα της Νάπολι και, κατ’ ουσίαν, δίνει το ΟΚ για να ξεκινήσει το ματς.

Μετά το τέλος του παιχνιδιού ο Ρέντσι δηλώνει ανερυθρίαστα πως οι χούλιγκαν αποτελούν, πια, κράτος εν κράτει (state within a state) στην Ιταλία, ενώ επικρίνει δημοσίως το γεγονός πως οι παίκτες συζητούν με τους αρχηγούς των οργανωμένων προκειμένου να διεξαχθεί ο τελικός του κυπέλλου.

Λίγους μήνες αργότερα από την 3^η Μαΐου του 2014 που έγινε ο αγώνας, στον Τζενάρο- που, στο ενδιάμεσο, έχει γίνει «σταρ» πανευρωπαϊκού μεγέθους- επιβάλλεται πενταετής απαγόρευση εισόδου στα γήπεδα, ενώ τιμωρείται και με διετή φυλάκιση.

Οι απειλές κατά της ζωής του αυξάνονται με οργιώδεις ρυθμούς, όμως ο ίδιος μειδιά γιατί ξέρει πως αργά ή γρήγορα θα βρεθεί και πάλι στη θέση του οργανωτή των Μαστίφ στην εξέδρα κι εκεί ουδείς μπορεί να τον πειράξει.

Ούτε οι αντίπαλοι ούτε καν η ίδια η Καμόρα που, βλέποντας πως ο γιος του άλλοτε συνεργάτη της στον τομέα των ναρκωτικών μεγάλωσε σε επικίνδυνο βαθμό, επιλέγει να μην τον αγγίξει.

Όχι, ο Τζενάρο Ντε Τομάζο δεν έχει κανέναν λόγο να φοβάται.

Άλλωστε, ποιος μπορεί να σκοτώσει ένα «πτώμα»;