Στις 29 Μαΐου 1985, στις Βρυξέλλες και στο στάδιο ”Χέϊζελ” είχε οριστεί ο τελικός του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης! Αντίπαλες δύο τεράστιες ομάδες του Ευρωπαϊκού (και όχι μόνο) ποδοσφαίρου, η πρωταθλήτρια Ιταλίας Γιουβέντους (η ”Vecchia Signora”) και η πρωταθλήτρια Αγγλίας, Λίβερπουλ (οι ”reds”)!
Αναμενόταν ένας πολύ μεγάλος τελικός, που θα άφηνε ιστορία!
Έμεινε στην ιστορία ο τελικός του ”Χέϊζελ”, αλλά εντελώς αρνητικά, καθώς ελίχθηκε, σε μια από τις χειρότερες ποδοσφαιρικές τραγωδίες.
Οι εξελίξεις μετά από αυτή την τραγωδία και κύρια στην Αγγλία, ήταν ραγδαίες και προς την θετική τους κατεύθυνση, Κυβέρνηση, Ομοσπονδία και όλοι οι εμπλεκόμενοι, ”έβαλαν βαθιά το μαχαίρι” και καθάρισαν (με το όποιο κόστος) την ”πληγή” του Χουλιγκανισμού! Η πρωθυπουργός Μάργκαρετ Θάτσερ, η ”Σιδηρά Κυρία”, αναφέρεται ότι ήταν αυτή που ”καθάρισε” το θέμα με την αποφασιστικότητά της!
Είναι όμως έτσι; Στην ιστοσελίδα ”Manshouse” διαβάσαμε το πολύ ενδιαφέρον άρθρο, για το θέμα και καθώς, το πρόβλημα συνταράζει -ακόμα- την χώρα μας και σήμερα, με τα θανατηφόρα χτυπήματα, των ντόπιων χούλιγκανς…
Νομίζουμε ότι αξίζει τον κόπο να αφιερώσετε λίγο από τον χρόνο σας και να το διαβάσετε:

Ένας επίμονος μύθος: Καμία Θάτσερ δεν πάταξε τον χουλιγκανισμό στην Αγγλία…

Και η περίφημη «αναφορά Τέιλορ» που άλλαξε τα πάντα!

Πρόκειται για έναν από τους μεγαλύτερους αστικούς μύθους, «θύματα» του οποίου λίγο-πολύ πέσαμε όλοι, σύμφωνα με τον οποίο η Μάργκαρετ Θάτσερ σαν πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας, ήταν εκείνη που πάταξε τον χουλιγκανισμό στα αγγλικά γήπεδα.

Πλέον, στο πέρασμα του χρόνου, η αλήθεια έχει αποκατασταθεί πλήρως και το «θαύμα» της Premier League, με τις γεμάτες εξέδρες, την παρουσία οπαδών των φιλοξενούμενων και τα απειροελάχιστα περιστατικά βίας εντός των γηπέδων, γνωρίζουμε ότι κατά βάση οφείλεται σε έναν άνθρωπο. Τον δικαστικό Πίτερ Τέιλορ ο οποίος μελέτησε σε βάθος το πρόβλημα και λειτουργώντας εντελώς ανεξάρτητα από την κυβέρνηση δεν δίστασε να προτείνει τις λύσεις που αργότερα υιοθετήθηκαν πλήρως.
Ο χουλιγκανισμός ειδικά την δεκαετία του 1980 «βασίλευε» στο Νησί, με τα γήπεδα να μετατρέπονται συχνά σε πεδία μάχης, ενώ συχνά αποτελούσε και… «εξαγώγιμο προϊόν» της Αγγλίας, τόσο όπου έπαιζε η εθνική ομάδα της χώρας, όσο και σε επίπεδο συλλόγων. Δυστυχώς η μεγαλύτερη τέτοια «επίδειξη» ισχύος σημειώθηκε κατά την διάρκεια ενός τελικού του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, όταν οπαδοί της Λίβερπουλ επιτέθηκαν σε εκείνους της Γιουβέντους στο «Χέιζελ» το 1985, με τραγικό απολογισμό 39 νεκρούς.
Εκείνες οι τραγικές εικόνες στοιχειώνουν ακόμη όσους τις έχουν παρακολουθήσει στο «γυαλί» και πολύ περισσότερο εκείνους που τις έζησαν. Επί της ουσίας –και όσο όλοι βρίσκονταν ακόμη σε κατάσταση σοκ- η τότε πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου, Μάργκαρετ Θάτσερ, ανακοινώνει την αποβολή όλων των αγγλικών συλλόγων από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, η οποία σηματοδοτήθηκε από την περίφημη δήλωση «Αυτό είναι ευθύνη της Αγγλίας»…Για να αποδώσουμε ”τα του Καίσαρος τω Καίσαρι”, οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι αυτή η σκληρή απόφαση της «Σιδηράς Κυρίας» της πολιτικής δεν ήταν καθόλου εύκολη και προφανώς πέρασε το μήνυμα ότι τέτοια φαινόμενα δεν θα μπορούσαν πλέον να γίνονται ανεκτά. Ωστόσο πλέον γνωρίζουμε πως αυτή η στάση δεν έδινε την παραμικρή λύση στην ουσία του προβλήματος, με πολλούς να κάνουν λόγο ότι έμοιαζε σαν κάποιος να χρησιμοποιεί βαριοπούλα για να σπάσει ένα καρύδι!
Κι αυτό διότι οι αρχικές προτάσεις που υιοθέτησε η κυβέρνησή της Θάτσερ στην πραγματικότητα ήταν… μία! Το Εθνικό Σύστημα Μελών το οποίο θεσπίστηκε στην βάση ενός νόμου που έλεγε πως όλοι οι φίλαθλοι στην χώρα θα έπρεπε να προμηθευτούν μια κάρτα και επιπλέον ότι όποιος πλησίαζε κάποιο στάδιο χωρίς να την διαθέτει, θα μπορούσε να μπει φυλακή χωρίς να έχει κάνει τίποτα παράνομο.

Αρκετοί ήταν αυτοί που εντόπισαν έλλειμμα δημοκρατίας σε αυτόν, ενώ άλλοι τόνισαν το προφανές. Ότι δηλαδή με τέτοια μέτρα το μόνο που θα πετύχαιναν οι αρχές θα ήταν να θέσουν απέναντί τους όχι μόνο το λεγόμενο «οπαδικό κίνημα», αλλά και το σύνολο της κοινωνίας. Αυτή η αίσθηση μετατράπηκε σε απόλυτη βεβαιότητα μετά την τραγωδία του Χίλσμπορο, όταν επιχειρήθηκε μια πρωτοφανής στα χρονικά σκευωρία προκειμένου να κρυφτούν πίσω από το χαλάκι οι πραγματικοί υπαίτιοι και να παρουσιαστούν ως υπεύθυνοι «τα κτήνη» όπως αποκαλούσαν τα Μέσα τους φίλους της Λίβερπουλ.

 

Ο Πίτερ Τέιλορ ήταν από εκείνους που δεν «έφαγαν» το παραμύθι των media, φτάνοντας στο συμπέρασμα ότι στο Χίλσμπορο η απόλυτη ευθύνη έπεφτε κυρίως στην αστυνομία που για δεκαετίες έμεινε στο απυρόβλητο χαλκεύοντας μάλιστα τα στοιχεία, αλλά και στις απαρχαιωμένες αντιλήψεις σχετικά με την ασφάλεια στα γήπεδα και τις παροχές τους.
Στο δεύτερο πόρισμά του και με την Μάργκαρετ Θάτσερ πλέον εκτός πολιτικής μετά την παραίτησή της από την πρωθυπουργία, μπήκαν σε εφαρμογή οι δικές του προτάσεις οι οποίες στόχευαν ακριβώς στην πηγή του προβλήματος. Στην πραγματικότητα ο Τέιλορ έβγαλε δύο αναφορές, μία τον Αύγουστο του 1989, με το τελικό του πόρισμα για τους 96 νεκρούς του Χίλσμπορο και ακόμη μία που ακολούθησε πέντε μήνες αργότερα και περιείχε τις θέσεις του για το μέλλον του αγγλικού ποδοσφαίρου.
Χωρίς την Θάτσερ, που δεν ήθελε με τίποτα να κατηγορηθεί η αγαπημένη της αστυνομία, στο προσκήνιο μετά τον Νοέμβριο του 1990, το αγγλικό ποδόσφαιρο γύρισε οριστικά σελίδα αλλάζοντας τελείως την προσέγγισή του. Λιγότερο από δύο χρόνια αργότερα ήταν πλέον έτοιμο να μπει στην νέα εποχή με την ίδρυση της Premiership και τα γήπεδα στολίδια, την απουσία κάγκελων και την ατμόσφαιρα που έχουν μετατρέψει το συγκεκριμένο πρωτάθλημα σε μια πραγματική ατραξιόν και σημείο αναφοράς για όλον τον κόσμο.

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ στον άτυχο αστυνομικό, με τις ευχές όλων, να ξεπεράσει το πρόβλημα, με απόλυτη επιτυχία!

Διαβάστε Επίσης...